Kliknij w nazwę ulicy, by dowiedzieć się więcej
W 1941 r. wprowadzono w życie przepisy dotyczące zachowań na wypadek ataków powietrznych – systemu niesienia pomocy poszkodowanym, służby obserwacyjnej, przeciwpożarowej i przeciwlotniczej. Przestrzegano nocnego zaciemnienia miasta oraz powstała i była stale rozbudowywana sieć zbiorników przeciwpożarowych.
Rozpoczęto przygotowania budowy schronów dla ludności. Prace przybrały na sile od 1943 r. Liczne zachowane dokumenty z tego okresu ukazują, na jak szeroką skalę były prowadzone działania. W piwnicy każdej kamienicy przygotowano pomieszczenia, gdzie mieszkańcy mogliby schronić się podczas ewentualnego nalotu.
Prace adaptacyjne przy budowie schronów przeciwlotniczych miały bardzo różnorodny zakres: czasem polegały tylko na wzmocnieniu drzwi piwnicznych i założeniu stalowych klamer przy zapasowym wyjściu (najczęściej było to okno piwniczne). Dwóm robotnikom zajmowało to od czterech do ośmiu godzin pracy, zużywano zaledwie 4 kg cementu. Były przypadki (jak na Piotrkowskiej 134), gdy przygotowywano pomieszczenia mogące pomieścić ponad 200 osób. Zamurowywano wtedy okna, wzmacniano stropy. Schron taki miał więcej niż jedno wejście zabezpieczone szczelnymi drzwiami i śluzą przeciwgazową.
